Hoewel decennia neuro-psychiatrisch onderzoek zegt de vereniging voor ouders van patiënten met de diagnose schizofrenie: “Adieu Schizofrenie“. De ziekte bestaat ineens niet meer. De stichting bepleit om de diagnose vanwege het ondeugdelijke karakter af te schaffen en voortaan te spreken van “psychotische kwetsbaarheid”.

Bron: PSY (5-12)

Maar wat hebben psychiaters dan al die tijd gediagnosticeerd en behandeld in de hersenen bij mensen? Soms zelfs onder dwang!

Hoe kan het dat een oudervereniging de officiële diagnose van een ziekte zomaar verwerpt? En betekent dit dat rechters ongeoorloofd zijn uitgegaan van de autoriteit die de psychiatrie als medisch specialisme geniet wanneer zij mensen op basis van een psychiatrische diagnose ontoerekeningsvatbaar hebben verklaard?

Al deze vragen leiden tot centrale vragen over het theoretische fundament en de motieven van de psychiatrie. Wat wil de psychiatrie bereiken met de beïnvloeding van de hersenen van steeds meer mensen? Wat is het nut van het diagnosticeren en behandelen van onmeetbare ziekten in de hersenen die mogelijk niet echt bestaan?

Een antwoord op deze vragen lijkt er niet te zijn. Men verweert zich vaak letterlijk dat de psychiatrie zich niet bezighoudt met levensvragen en zich enkel richt op het behandelen van medische ziekten. (zie bijvoorbeeld prof. dr. René Kahn) Ziekten die dus mogelijk niet echt bestaan…

Stel dat de ziekten niet bestaan, wat wil de psychiatrie dan precies bereiken met de beïnvloeding van de hersenen van onder meer steeds meer kinderen? In de afgelopen 5 jaar is het aantal voorschriften antidepressiva met 230% gestegen naar een kwart miljard dagdoseringen. Ook het aantal voorschriften van antipsychotica stijgt excessief met gemiddeld 15% per jaar, ook onder kinderen (zie NRC Handelsblad).

Wat is de goede intentie van de psychiatrie ten behoeve van de mensheid?

Het antwoord lijkt te zijn: er is geen antwoord. Men stelt eenvoudigweg iets in de trant van, “waarom niet?”. Waarom zou de psychiatrie niet de hersenen van mensen mogen behandelen als die mensen zich daar beter door voelen? Ongeveer gelijk aan een paragnost die zegt: waarom zou een paragnost niet kanker mogen behandelen met handoplegging als de patiënt zich daarmee geholpen voelt? De ethische kwestie komt op sommige vlakken overeen met de kwestie over doping in sport, is het geoorloofd om de hersenen van jonge kinderen te beïnvloeden voor betere prestaties op school of in het familiare leven, of niet?

Buiten de ethische  kwesties en vragen over praktische gevolgen en risico’s gaat het om een aanzienlijke invloed in de hersenen van mensen waarbij er geen gedegen theoretische onderbouwing of intentie ten behoeve van de toekomst van de mensheid aanwezig lijkt te zijn. Aankwakkelen, c.q. menselijke problemen doven, lijkt het hoogste doel te zijn. Alsof het leven geen betekenis heeft. En dat is geen uitgangspunt waar de mensheid mee gediend is, het is functieloze uitbuiting.