Psychiaters en verpleegkundigen bang voor aangifte mishandeling door patiënten
Indien je als 18 jarige jongen zonder dat je iets misdaan hebt, op basis van een wetenschappelijk dubieuze diagnose als gevaarscriterium, waarvan je zelf zeker weet dat er niets van klopt, van je vrijheid wordt beroofd, in een isoleercel wordt opgesloten, en per slot van rekening door 8 ‘verpleegkundigen’ in de houtgreep wordt genomen in de isoleercel, en vervolgens met het zeer schadelijke antipsychotica wordt geïnjecteerd.
Is het dan gek dat zo iemand boos of agressief wordt?
Natuurlijk niet zeggen de meeste ‘gezonde’ mensen die ik spreek. Maar wanneer je dan naar de psychiatrische verantwoording luistert, over ‘gevaren’ en ‘ziektes’, dan vergeet je die eerste ‘menselijke’ reactie al snel.
Psychiaters zijn meester in het publiek bedriegen, zegt ook hoogleraar psychiatrie Thomas S. Szasz in zijn boek: “Psychiatrie: de wetenschap van het bedriegen“.
Maar feitelijk heeft zo iemand gewoon helemaal niets misdaan, en gaat het vaak niet om een bewezen gevaar, maar om een hypothetisch gevaar op basis van een wetenschappelijk dubieuze diagnose.
Veel van wat er in de psychiatrie gebeurt kan het daglicht niet verdragen. Indien je de mensen die het overkomt echt zou kennen, dan zou je weten hoe onmenselijk het is wat ze wordt aangedaan. Omdat het vaak gewoon echt goede mensen zijn, die dus feitelijk ook niets misdaan hebben, in tegenstelling tot de psychiaters.
Zou dat de reden zijn dat psychiaters en verpleegkundigen geen aangifte durven te doen van mishandeling of agressie? Omdat ze bang zijn voor publieke aandacht?
~ Quote uit De Pers ~
Psychiatrische patiënten die hun behandelaar of verpleegkundige mishandelen blijven vaak ongestraft. De werknemers durven geen aangifte te doen uit angst voor represailles[ of publieke aandacht].
- ‘Ondermaatse zorg overal in psychiatrie’
- ‘Isoleercel vaak langdurig gebruikt’
- Gedwongen opnamen nemen toe
Bovendien nemen politie en Openbaar Ministerie aangiften niet altijd in behandeling, stellen onderzoekers van de Vrije Universiteit en beroepsorganisaties voor verplegend personeel in het Nederlands Dagblad. Medewerkers lopen kans te worden worden geschopt en geslagen, bedreigd of zelfs neergestoken.
Isoleercel
Het aantal opnames in de isoleercel in psychiatrische instellingen is de afgelopen jaren toegenomen. Er komt een onafhankelijk onderzoek naar het gebruik van de isoleercel in psychiatrische inrichtingen. Het moet duidelijk worden wanneer instellingen tot separatie van patiënten overgaan en of ze dit melden aan de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ). Ook moet het onderzoek meer inzicht geven in het aantal gevallen van separatie en hoe lang dit dan duurt.
Dat schreef minister Ab Klink (Volksgezondheid) in mei aan de Tweede Kamer. Die had om een onderzoek naar dwangmaatregelen in de psychiatrie gevraagd na berichten dat de afgelopen vijf jaar 151 mensen langer dan een jaar in een isoleercel of in afzondering op de eigen kamer hadden gezeten. De minister had al aangegeven dat deze cijfers een vertekend beeld kunnen geven. Volgens gegevens die de inspectie opvroeg bij de instellingen blijkt nu dat per april vijf patiënten langer dan drie maanden continu in afzondering of separatie zitten.
De IGZ zal verder gaan met het onderzoek van psychiatrische instellingen en kijken of ze wel hun best doen dwangmaatregelen terug te dringen. Klink zal de klinieken voorhouden dat halvering van het aantal separaties een mooi streven is. Aan het eind van dit jaar wil de inspectie van iedere patiënt die in een isoleercel verdween weten waarvoor dat nodig was en of dat niet anders kon.
Bron: De Pers