Vertaald uit het Engels 

Onze felicitaties aan Dr. Louise Nadeau. Dr. Nadeau is een psychiater. Dr. Nadeau is “directeur van het nieuwe universitaire instituut voor verslaving” aan de afdeling psychologie van de Universiteit van Montreal.

De psychiater heeft een nieuwe verslaving ontdekt. Het is obsessief internet gebruik. Dr. Nadeau zou het graag officiëel erkend willen hebben als klinische psychiatrische stoornis.

Dr. Nadeau bekent echter dat:

1. Er een vacuüm is wanneer het aankomt op internet verslaving
2. Er geen betrouwbare studie of klinische gegevens over het probleem zijn
3. “We beginnen bij het begin”

En toch weet de goede arts op een of andere manier al dat heel veel mensen “voortdurend aan het internet gekluisterd zijn voor meerdere uren” en dat deze activiteit officiëel erkend zou moeten worden als een klinische stoornis.

Misschien is de reden dat Nadeau dit al weet dat het nieuwe instituut voor verslaving waar Nadeau directeur van is, epidemiologische studies naar verslaving verricht, diensten beschikbaar aan patiënten evalueerd en een state-of-the-art praktijk garandeert, en nieuwe vormen van verslaving documenteert.

Dus misschien is het voor ons eigen bestwil om deze nieuwe vormen van verslaving te documenteren.

In dit schrijven, komt alles dat we weten over Dr. Nadeau van een enkel verhaal dat gereporteerd of gelinkt is vanaf een handje vol obscure websites uit India, welke alleen iemand die “continue aan het internet verbonden is voor meerdere uren” zou hebben gevonden. Dus de schrijver zou dankbaar moeten zijn voor deze nieuwe verslaving.

Een vraag die onmiddelijk oprijst is: indien continue aan het internet gekluisterd zijn voor meerdere uren obsessief internet gebruik is, waarom was de lezer dan nooit officieel herkend als obsessieve document gebruiker?

Lang voor de komst van elektronische media lazen mensen kranten, magazines, boeken, essays en gedichten en strips en lange brieven van vrienden en geliefden. Ze waren voortdurend gekluisterd aan de geschreven woorden voor meerdere uren.

Ms Nadeau zelf is misschien wel voor meerdere uren gekluisterd aan geprinte woorden voor meerdere uren, bij het lezen van tekstboeken over psychiatrie en klinische obsessie en epidemiologische studies over verslaving gedurende haar schooltijd. Kan het mogelijk zijn dat ze verslaafd is aan lezen? Of is het misschien dat ze verslaafd is aan belastinggeld van de overheid die haar epidemiologische studies over verslaving financieren?

Het laatste zou zeker verklaren waarom geen enkele psychiater, inclusief Ms Nadeau, ooit heeft gesteld dat een van de oudste en meest wrede verslavingen officiëel is erkend als klinische stoornis: machtslust.

De mensen die bepalen wat wel of geen verslaving is hebben eeuwen aan observatieve criteria om machtslust als een klinisch erkende psychotische antisociale stoornis te erkennen. Zelfs de leek kan het diagnosticeren. Mensen geobsedeerd met het verkrijgen of uitoefenen van macht over anderen, of het nu fysiek, politiek, of onherroepelijk aangetrokken tot machtstructuren zoals religie, overheid, corporate advocatenkantoren of soortgelijke criminele organisaties.

Politici, om heel duidelijk te zijn, zijn mensen die lijden aan machtslust. Zelfs de minst verslaafden van hun zal miljoenen dollars en duizenden uren en een onmeetbare hoeveelheid energie spenderen om enkel maar een effectief kantoor te verkrijgen waar haar verlang naar autoriteit over haar medemens kan worden bevredigd.

Machtslust voldoet veel beter aan de criteria voor een klinische stoornis dan uren lang plezier beleven aan het internet.

Het is niet enkel Nadeau, natuurlijk. De hele psychiatrie-psychologie-psychoanalyse tak lijdt aan een onzelfgediagnosticeerde zelf-interesse complex. Belastinggeld betalen hun academische posities en hun onderzoek terwijl de overheidsgereguleerde licenties garanderen wat overheidsgereguleerde licenties in elk veld garandeert; beperkte toegang tot het veld wat resulteert in minder beoefenaars welke kunstmatig de lonen doet stijgen en meehelpt om de 400 dollar per uur bank-tijd winsten te verkrijgen.

Waar het op meer komt: als psychiaters politici zouden vertellen dat hun machtslust voor politieke macht een verwrongen, obsessieve antisociale verslaving is dat letsel toebrengt aan de maatschappij dan zouden ze in de hand bijten die ze te eten geeft.

Tot het moment dat de zielenknijper industrie zichzelf geneest van haar belangenconflict waarom zou iemand ze dan serieus nemen?

Uiteindelijk, als wat dan ook als verslavend kan worden aangemerkt, dan kan alles als verslavend worden aangemerkt.

Dus ga lekker door met internet surfen mede-internet burgers. Wat sommige mensen een verslaving noemen, is voor andere mensen vrijheid.

Bron: Examiner.com