Geschreven door psychoseanders

Begin juli kreeg ik een bericht van een bezoeker die reageerde op het artikel ‘schizofrenie in onze samenleving‘ uit 2006. In dat artikel wordt verwezen naar onderzoek van de wereld gezondheidsorganisatie waaruit bleek dat mensen die de diagnose ’schizofrenie’ in het westen krijgen een veel slechtere kans hebben op volledig herstel dan mensen die dezelfde diagnose krijgen in minder rijke landen.

Hieronder volgen enkele gedachten van G. naar aanleiding van dit artikelen tezamen met wat aanvullingen mijnerzijds.

Even een reactie op het artikel dat ik zojuist gelezen heb.
Ongelofelijk leek het in eerste instantie toen ik las dat de meeste mensen in de Westerse wereld langer als psychiatrisch patient worden aangemerkt en ook minder snel (vaker nog; helemaal niet) genezen.

Nu ik er langer bij stil sta, kan ik wel het 1 en ander verzinnen.

Ik kan me zo voorstellen dat in een land als bijvoorbeeld Nigeria mensen minder dicht op elkaar wonen als bijvoorbeeld in Nederland.

Wanneer je hier buiten de pas loopt, wordt je onmiddelijk opgemerkt door ofwel de oplettende buurvrouw, camera, Stadwacht of politie agent terwijl je in Nigeria grotendeels met rust gelaten zal worden zolang  je niemand fysiek aanvalt.

Dat lijkt me inderdaad aannemelijk. Voor zover ik echter het onderzoek heb begrepen worden echt vergelijkingen gemaakt tussen mensen die de diagnose ’schizofrenie’ hadden gekregen en werden ze na zoveel jaar opnieuw gecontroleerd en was het herstel in armere landen gewoonweg beter.

Daarbij is psychiatrie een algemeen bekend ‘iets’ in de Westerse wereld. In die zin dat het etiket snel is opgeplakt en de daarbij passende medicatie (al dan niet gedwongen) meteen kan worden toegediend.

Ik kan me voorstellen dat in Nigeria misschien gedacht wordt; ‘Ach, Fatima is even de weg kwijt maar dat komt wel goed met wat liefde en aandacht.’ Misschien zijn er wel oude, wijze medicijnmannen die dmv hun voorouders precies weten hoe ze Fatima rustig kunnen krijgen. (?)

Dit versus het in de boeien slaan, afvoeren en door witte jassen alleen in een cel achtergelaten worden totdat Fatima gekalmeerd is.

Ja, als je het anders verwoordt zou je kunnen stellen dat er misschien wel een meer ’soteria-achtige’ houding is ten opzichte van mensen die even te maken krijgen met ‘overkokende hersenen’. In die zin kunnen we veel leren van die grondhouding van die mensen daar. Het zou mooi zijn als we minder snel zouden denken in termen van ‘lichamelijke hersenziekten’ die met medicatie moeten worden gecorrigeerd.

Het zou me ook niet verbazen als deze mensen in een ‘wij-cultuur’ ook makkelijker een sociale geborgenheid kunnen aanbieden. Bij onze ‘ik-cultuur’ lijkt me dat er ook vaak sprake is van een vorm van sociaal isolement dat op zich de kans op ontsporing vergroot.

Buiten de Westerse wereld zal de angst op herhaling van een psychose wellicht kleiner zijn vanwege bovenstaande. En wanneer angst niet de boventoon voert, zal genezing sneller plaatsvinden.

Daarbij kan ik me eveneens voorstellen dat er in bijvoorbeeld Nigeria geen ‘zorgstelsel’ is en er dus ook geen anti-psychotica zal worden toegediend.

En zonder onderdrukkende medicatie kan de psychose ‘doorleefd’ worden en in het bewustzijn worden geïntegreerd.

Terwijl in de Westerse wereld de psychose onder het oppervlak aanwezig blijft en onderdrukt blijft. En zo ook de ‘ziekte’ aanwezig blijft.

Dat is één van de hoofdthema’s van deze psychose-anders benadering: psychoses dienen in principe onder begeleiding vooral doorleeft en begrepen te worden en niet chronisch onderdrukt te worden.

Ook vermoed ik dat wanneer iemand in Nederland een keer van het pad raakt, deze meteen een (levenslange) diagnose te pakken heeft terwijl in Nigeria in de wijde omtrek nauwelijks een dokter te bekennen is…

Het zijn zo maar wat gedachten

Bron: Psychose Anders

Zie ook:

• http://www.madinamerica.com/
  (best seller in Amerika)
• Geschiedenis antipsychotica: een registratie over 50 jaar van meer kwaads dan goeds (Elsevier Science)